De meeste van mijn fietsmaatjes kennen het verhaal, maar voor diegene die niet of nooit de gelegenheid hebben gehad om naast mij te fietsen hieronder mijn eerste Lance Armstrong ervaring…
Toen ik in 2001, na twee ernstige hamstring blessures en de daaraan gekoppelde revalidatieperiode, besloot om dan toch maar niet meer te gaan hardlopen en zeker geen Dam tot Dam loop meer te doen, legde ik me neer bij het feit dat sporten voor mij niet meer was weggelegd. Ik verzoende me met het idee dat ik dan zo tussen mijn 60e en mijn 70e dood zou neervallen door een alles overwoekerende lamlendigheid of erger, een goed ingevet hart.
Totdat ik op een goede dag een goede kennis tegenkwam die mij vertelde dat er nog hoop voor me was, niet om me te bekeren tot het geloof, maar om op de race fiets te stappen en de pedalen ronddraaiend, van het leven en de buitenlucht te genieten. Lang heb ik me daar tegen verzet, want voor de tegen argumenten hoefde ik niet ver te zoeken, het waaide altijd te hard, er was altijd wel regen en, niet in de laatste plaats, ik had geen goede fiets. Volgens mijn vriend Jan kon ik het nog wel proberen op mijn oude Koga Miyata, ooit op mijn 18e gekocht bij fietsenhersteller Dick Boer aan de Hornweg. Effe kijken of ik het wel leuk zou vinden, 1 seizoen proberen en dan een andere fiets, was zijn devies. Alle begin is natuurlijk moeilijk, maar aan het einde van het seizoen was ik helemaal om, kocht een nieuwe d‘Accordi bij Daan Spreij in de Zijdstraat en ging met vriend Jan en nog vele anderen de wegen van de Randstad onveilig maken. Daar bleef het niet bij, want Jan kende alle nationale en internationale wielerritten uit zijn hoofd, had de meeste minimaal 1 x gereden en vond dat ik dat dus ook maar moest gaan doen, wel onder zijn bezielende leiding.
Zo togen wij, met nog een aantal anderen in 2003 richting de Alpe d‘Huez om ons een week voor te bereiden op een van de zwaarste ritten van het peloton, de Marmotte.
Jan had de hele week al uitgestippeld, het hele programma van de week was bekend. De maandag beginnen met de kleine bergen, de dinsdag iets steiler en langer, de woensdag de achterkant van de Alpe d‘Huez, de donderdag de voorkant van de Alpe d’Huez en de vrijdag even een testritje over de Galibier en de Croix de Fer.
De vrijdag ben ik de jongens tegemoet gereden op de Croix de Fer, maar wat op mij de meeste indruk maakte was de donderdag, de Alpe d‘Huez, zoals de meeste hem kennen uit de Tour de France, de 21 bochten, allemaal voorzien van een naam van een renner die ooit als eerste tegen deze Alpenreus is geklommen. Toen ik, al zwoegend en zwetend uit alle poriën die mijn lichaam open wilde stellen, tot bijna aan de top van deze Alpe was gereden, gebeurde er iets dat ik nooit van mijn leven zoal vergeten. Iedere renner kent het geluid van een regelmatige pedaaltred die je achter je hoort, je kunt ook goed onderscheiden dat de renner jou binnen een aantal seconden gaat inhalen, je wacht het moment af…en dan…haak je aan en blijft in zijn kielzog hangen om iets gemakkelijker boven te komen. Ik dus ook bij de renner die mij passeerde op de flanken van de Alpe d’Huez, ik haak aan en presteer het ongelofelijke, ik kan precies 1 bocht in zijn wiel blijven zitten en moet dan, met kramp in de benen afstappen in de volgende bocht. Het was net iets te hoog gegrepen voor mij. Na enige rust stapte ik weer op en ben op mijn gemakje de laatste bochten doorgegaan naar de top.
De rest van de club stond, in extase boven op me te wachten, even dacht ik dat ze zo blij waren dat ik de top had gehaald, niets was minder waar, want de eerste vraag van Sportief (een fietsvriend) was, “Zag je wie jou voorbijging?” Geheel buiten adem kon ik niet gelijk antwoorden, ik wist het namelijk niet, ik wist wel dat hij snel kon fietsen en ook nog bergop. Sportief heeft mij fijntjes uitgelegd dat de renner die mij passeerde niemand anders was dan Lance Armstrong, Op dat moment vond ik het daarom niet zo gek dat ik het slechts 1 bocht kon uithouden in zijn slipstream, maar met de wetenschap van nu, de trainingen en goede raad van mijn fietsvriend Jan en na de bekentenissen van Lance zou ik het nog wel een keertje tegen hem willen opnemen, maar dan zonder allerlei hulpmiddelen graag.
Mocht de lezer dezes ook nog een keer willen fietsen in een niet al te zwaar bergprogramma, dan zou je eens kunnen informeren bij :
contact@aubergedemerle.com
www.aubergedemerle.com
Dick Kuin
Februari 2013
