Voor afgelopen donderdagavond gaf het KNMI een ‘code oranje’ af. Niet onterecht, zo bleek. Tijdens de gemeenteraadsvergadering hoorden we al diverse malen sirenes langs het gemeentehuis razen. Er was duidelijk wat loos. Even later ontving ik een berichtje van mijn vrouw. Niet om me moed in te praten, dat niet. Het was een wat verontrustende boodschap. Het berichtje luidde “Tornado in de achtertuin, schuur helemaal kapotgewaaid”. Zoals u wellicht zult begrijpen, ben ik even de vergadering uitgelopen om naar huis te bellen. Gelukkig bleek al snel dat er niemand gewond was geraakt en dat het ‘slechts’ om materiele schade ging. De oorzaak van al dit ongemak: een windhoos. Gewoon maar doorgegaan met vergaderen, dus.
Na de sluiting van de raadsvergadering ben ik toch wel wat sneller dan normaal naar huis gefietst. Met een zaklamp heb ik ons huis geinspecteerd op stormschade maar dat bleek gelukkig allemaal in orde. Maar toen ik een kijkje in de tuin nam, was ik behoorlijk onder de indruk. Onze schuur – een stevige blokhut – was volledig aan barrels geblazen en het dak lag meters verderop in de tuin van onze buren. Ook hun schuur is compleet verwoest en ook zij hebben hun schuurdak cadeau gedaan aan hun buren. Ik heb nog wat waardevolle spullen uit de puinhoop gehaald en ben gaan slapen.
Op vrijdag ben ik vroeg opgestaan om bij daglicht foto’s te maken. Ik zag dat het dak van de Lijnbaankerk heel wat pannen miste en las op internet dat ook de Uiterweg stevig is getroffen door de windhoos: een boom is op een huis terecht gekomen, veel kassen hebben schade opgelopen en een botenloods is zwaar beschadigd. Langs de Oosteinderweg is een bootje uit het water getild en ondersteboven op het land gesmeten. En een groot gebied, waaronder onze tuinen, ligt bezaaid met bouwmaterialen uit het bouwterrein Dorpshaven. Gelukkig is het allemaal – voorzover ik weet – zonder persoonlijk letsel afgelopen. Van mijn buren heb ik inmiddels begrepen dat het een indrukwekkende maar vooral angstaanjagende ervaring is geweest: een slurf die alles wat op haar weg komt tientallen meters omhoog zuigt en verwoest.
Een korte zoektocht leerde mij dat Aalsmeer al wat vaker met windhozen van doen heeft gehad. Op de site van het Noordhollands Archief vond ik een verklaring uit 1845 dat “D. Wegman gemachtigd is tot het houden van een collecte voor herstel van de door de windhoos in 1844 verwoeste huizen”. Het betrof een aantal woningen in Aalsmeer-Oost. En op de site met “de database van verdwenen molens in Nederland’ vond ik het volgende: “De Stommeermolen werd op 19 augustus 1854 door een windhoos getroffen waarbij de kap van de molen werd afgerukt en het achtkant ontzet. Diezelfde maand waren de as en roeden juist vernieuwd. Het achtkant bleek weer op zijn plek te krijgen maar de kap moest grotendeels worden vernieuwd.” Recentere meldingen heb ik niet kunnen vinden maar die zullen er vast wel zijn.
Kortom, Aalsmeer heeft ervaring met windhozen en in 2012 is er weer één bijgeschreven in de annalen. Wat ik wel een bijzondere toevalligheid vond, was dat gisteren in de gemeenteraad door de fractie van Aalsmeerse Belangen een motie in stemming werd gebracht die het College opriep om een rechtzaak tegen Schiphol te beginnen. Door luchtwervelingen – vortexen – die vliegtuigen bij bepaalde weertypen veroorzaken, worden regelmatig dakpannen van daken gezogen. Doelstelling van de motie was sluiting van de Aalsmeerbaan totdat alle dakpannen in de aanvliegroute zijn vastgeschroefd. Dit gaat na de zomer gebeuren maar de AB-fractie vond dat te laat. De motie haalde het (net) niet maar het punt was gemaakt: Schiphol moet meer rekening houden met de veiligheid van alle omwonenden.
Nu Moedertje Natuur nog.
Gertjan van der Hoeven
