Bij de dodenherdenking bij het monument Hell’s Fury in Aalsmeer Oost hebben Dirk Stoker en Jop Kluis names de gemeenteraad van Aalsmeer een krans gelegd. Bij deze gelegenheid sprak Dirk Stoker de volgende woorden:
Vandaag is het de dag van de Nationale Herdenking waarbij wij alle burgers en militairen herdenken, die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, en daarna in oorlogssituaties en bij vredesoperaties. Volgend jaar is het 70 jaar geleden dat er een einde kwam aan de Tweede wereldoorlog.
Er blijven steeds minder mensen over die ons direct kunnen vertellen over wat ze in die ingrijpende tijd hebben meegemaakt. Zij kunnen ons nog vertellen hoe moedig sommigen waren, hoe bang anderen en hoe meegaand met de bezetter weer anderen waren. Zij kunnen ons nog vertellen wat deze ervaringen hebben betekend voor hun leven en hoe ze naar de wereld kijken.
Wel horen we van veteranen uit onder anderen voormalig Joegoslavië en Afghanistan hoe verschrikkelijk soms hun ervaringen zijn geweest en hoe getekend ze hierdoor zijn voor de rest van hun leven. Overdag op de vlucht voor hun herbelevingen waar ze ‘s nachts niet aan kunnen ontkomen.
Er is nog steeds belangstelling van velen die willen weten en begrijpen hoe de Tweede Wereldoorlog heeft kunnen gebeuren en wat mensen ertoe heeft gedreven deze oorlog te beginnen. Deze oorlog mag niet vervagen in zwart-witbeelden van mensen die wij niet kenden. Het gaat er om te weten dat het mensen waren zoals jij en ik, kleurrijk en gewoon, met dromen over een gelukkig leven.
De ouders van de zes omgekomen militairen waarvoor het monument Hell’s Fury is opgericht hebben hun leven lang het verdriet om het verlies van hun zoons moeten dragen. Mannen in de bloei van hun leven, weg, dood.
Eigenlijk kent een oorlog alleen maar verliezers. Maar is de mensheid sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog minder oorlogen gaan voeren? Helaas moeten we constateren dat er vandaag de dag over de hele wereld 53 gewapende conflicten zijn. Weer vele doden, weer vele dromen aan flarden.
In tijden waarin het economisch minder gaat en groepen mensen aan de onderkant van de samenleving komen te staan door ziekte, werkloosheid en schulden staat verbittering en boosheid op de loer. De neiging zou kunnen ontstaan dan een zondebok te zoeken. Maar het mag niet zo zijn dat het grote goed van vrijheid van meningsuiting gebruikt wordt om groepen te belasteren of te beschuldigen. Voor je het weet heb je groepen tegenover elkaar staan. Haat is een primaire reactie. Wij stammen immers niet zo ver af van de dieren die hun territorium willen verdedigen. Haat is snel gezaaid en de oogst is pijn. Weet goed hoe haat je gevoel kan verstikken in een dor gevoelsleven, als onvruchtbare verschroeide aarde. Je inleven in de ander geeft verbreding, geeft kleur, je wordt gevraagd jezelf eens een spiegel voor te houden, en dat er meer waarheden bestaan. De oogst van het leren kennen van de ander kan rijk zijn: geeft nieuwe inzichten, geeft kleur. Dat geeft betekenis aan je bestaan. We hebben elkaar nodig. Zonder elkaar zijn we verloren. Luister eens wat vaker naar diegene waarbij het leven niet mee zit.
Dan ga ik nu verder met het voorlezen van een aantal coupletten uit het gedicht met als titel Vrijheid van Marion Bloem
Als vrij zijn is: hou jij je mond
Want ik heb iets te zeggen
Als vrij zijn is : jij achter de tralies, want
Dan hoeven wij niet bang te zijn
Voor al jouw anders zijn en doen en anders laten
Als vrij zijn is: de deuren sluiten
En op het beeldscherm vrij bekijken
Wat veilig uit de buurt moet zijn
Als vrij zijn is: eten wat en wanneer je wilt
Maar de schillen laten vallen in de kranten
Waar de honger wordt verzwegen
Als vrijheid mijn gedachten pleistert
Als vrijheid om mij heen overal rondom
En in mij waait
Maar voor jou niet is te vangen
Als vrijheid voor mij vandaag zo
Vanzelfsprekend lijkt, en jij niet
Weet wat dat betekent
Dan is vrijheid munt voor mij
En kop eraf voor jou
Dan is vrijheid lucht en willekeurig
Maar staat het mij misschien wel vrij
om iets van mijn riante vrijheid – met
wederzijds goedvinden natuurlijk –
tijdelijk of voor langere duur
af te staan om jou
van mijn verstikkende vrijheid
te bevrijden.
